Wist ik veel dat stil zo stil kon zijn
– Clouseau
Wist ik veel dat leeg zo leeg kon zijn
(…) Dat eenzaamheid veel erger is dan pijn
Mijn vrienden zeggen mij het komt wel goed
Dat is wat het leven met je doet
En langzaam sta ik recht
In de verte zie ik weer
Het einde van de weg
Die ik bewandel
De ommekeer
Ik dans en ik leef
Ik bid en ik zweef
Adem diep in, kom weer op dreef
Al mijn demonen verjaag ik uit mijn dromen
En alles krijgt vorm
Alles heeft zin
Er woedde een oorlog binnenin
Maar nu sluit ik vrede en kap met het verleden
Op zondag 6 maart zong de muzikant dit liedje van de Vlaamse band Clouseau tijdens de eerste viering van LUX. Bij LUX staat vanaf maart t/m mei ‘verlangen naar stilte’ centraal. Hoe meer ik lees en denk ik over dit thema, hoe meer ik tot de ontdekking kom dat stilte ontzettend dubbel is. We hebben momenten van stilte nodig, om tot onszelf te komen, om dingen te verwerken, om op te laden en weer door te gaan.
De stilte is ook de ruimte waar vragen opkomen, waar we niet op zitten te wachten. De stilte kan ook ontzettend ongemakkelijk zijn. Clouseau zingt terecht dat stil ontzettend stil kan zijn en dat je geconfronteerd kan worden met innerlijke demonen. De Nederlandse priester Henri Nouwen (1932-1996) heeft daarover gezegd dat het de kunst is om innerlijke demonen niet weg te duwen, maar er ook niet mee in discussie te gaan. Het is soms balanceren in de stilte; soms is het nodig om letterlijk of figuurlijk op adem te komen, voordat je doorgaat. “Ik dans en ik leef / Ik bid en ik zweef / Adem diep in, kom weer op dreef.”
De komende tijd blijft de stilte centraal staan. Ik ben benieuwd welke vragen de stilte in petto heeft.
Rik Zwalua