Misschien is het een beetje vreemd, maar ik maak aantekeningen in de kerk, net zoals vroeger op school. Zo zat ik afgelopen zondag ook te schrijven tijdens de eerste LUX-viering; waar Rik sprak over stilte. En er is één zin uit mijn aantekeningen die me aan het denken zet:

Het verhaal van Jezus daagt me uit om de stilte – en wat die van me vraagt – op te zoeken.

Iets is pas een uitdaging wanneer het niet makkelijk of vanzelf gaat. En stilte gaat voor mij niet vanzelf. Ik wil hem het liefste opvullen; met muziek, een podcast, een spelletje of een boek. Soms weet ik dat het zou helpen om even te stoppen, om even bewust stil te staan. Maar ik doe het bijna nooit. Ben ik bang voor wat ik in die stilte zal vinden? Dat ik er mezelf tegen kom? Misschien wel… Maar eerlijk gezegd, zo bewust denk ik er zelden over na. Meestal zijn er simpelweg te veel andere dingen die ik zou willen, kunnen of moeten doen.

De wereld om mij heen grossiert in afleidingen en dingen die mijn aandacht vragen. Door ontwikkelingen als social media en smartphones is mijn wereld in 10 jaar tijd niet alleen explosief gegroeid, maar ook veel dichter bij gekomen. Letterlijk in mijn broekzak. En dàt is wat stilte volgens mij zo’n uitdaging maakt. Want iemand die mijn aandacht probeert te trekken kan ik veel makkelijker negeren wanneer die op 100 meter afstand staat; dan wanneer die recht voor mijn neus staat. En nu heb ik duizenden aandachtstrekkers, in mijn broekzak.

Ja, stilte vraagt echt iets van me. Het vraagt een bewuste keuze om alle aandachtstrekkers om me heen even te negeren. Om even zelf bewust te kiezen voor tijd met mezelf. Geen andere input die mijn aandacht ergens anders op richt. Stilte en aandacht voor mezelf. Dat is geen makkelijke keuze. En die stilte zelf, als ik daar eenmaal kom. Wat vind ik daar dan? Als ik echt naar mezelf kijk, wat gaat die stilte dan van me vragen? Waarom zou ik die op willen zoeken?

Daar biedt het verhaal van Jezus misschien een sleutel. Het verhaal waar Rik zondag op aanhaakte was de doop en de beproeving van Jezus. Jezus heeft net gehoord wie hij is; de geliefde zoon van God. Die waarheid, die identiteit, is hen door de hemel aangedragen. Dan gaat hij 40 dagen in de woestijn in stilte vasten. 40 dagen lang richt hij zijn volledige aandacht op God en de waarheid die God over hem sprak. Die waarheid krijgt in die stilte van 40 dagen de kans om zo diep te wortelen dat hij de duivel niet alleen negeert, maar zelfs de mond snoert. In de stilte zal ik mijn demonen vinden. En de stilte zal me vragen hen naast me neer te leggen en verder te zoeken naar iets diepers.

Uiteindelijk daagt het verhaal van Jezus me uit in stilte de diepste waarheid in mijzelf op te zoeken; ik ben een geliefd kind van God.

7 maart 2022
Vivian
Teamlid LUX